Alois Alzheimer

Dziś mijają 92 lata od śmierci Aloysiusa Alzheimera (1864-1915), niemieckiego psychiatry i neuropatologa. Jego największym osiągnięciem było opisanie po raz pierwszy zespołu demencji, nazwanego później od jego nazwiska chorobą Alzheimera.
Początkowo badania Alzheimera koncentrowały się wokół zmian patologicznych w ośrodkowym układzie nerwowym pacjentów z problemami neurologicznymi. Współpracował on z innym neuropatologiem - Franzem Nisslem, któremu dostarczał materiał badawczy.
W 1901 roku Alzheimer obserwował w szpitalu we Frankfurcie pewną pacjenctkę, 51-letnią Augustę Deter. Mimo stosunkowo młodego wieku, pacjentka ta wymagała stałej opieki, cechowały ją pogłębiające się problemy z pamięcią, dezorientacja, utrata zdolności cztania i pisania. Pięć lat później Augusta zmarła. Wtedy Alzheimer zafascynowany jej objawami, przeprowadził dokładną analizę anatomo-patologiczną mózgu pani Deter. Zaobserwował między innymi, że kora mózgowa jest w nim dużo cieńsza niż w zdrowym mózgu, a także, że są w nim obecne płytki, których występowanie w mózgach starszych ludzi opisywano już wcześniej. Najciekawszą obserwacją badacza była jednak obecność w komórkach nerwowych specyficznych neurofilbrylarnych włókienek, która pozwoliła mu zdefiniować nową chorobę. Alzheimer nazwał ją wtedy "dziwną chorobą kory mózgowej" i studiował już do końca swojego życia przypadki pacjentów z objawami podobnymi do objawów Augusty Deter.
Poza demencją, Alzheimer opisał także zmiany neuropatologiczne w mózgu występujące w epilepsji, chorobie Huntingtona, czy u chorych na syfilis.
W 1912 roku, Alois Alzheimer otrzymał posadę profesora psychiatrii na Uniwersytecie we Wrocławiu. Tam jednak podupadł na zdrowiu i trzy lata później zmarł w wyniku zawału serca.